Είμαστε η γενιά του "βαριέμαι"

Ξεφτίλα είναι ...
 να τιμάς κάθε χρόνο τους ήρωες του πολυτεχνείου αλλά να βαριέσαι να πας μέχρι τις συγκεντρώσεις συμπαράστασης στους εργαζόμενους της ΕΡΤ.
Κύκλος η ιστορία.

Όπως σήμερα, έτσι και τότε, κάποιοι καθόντουσαν σπιτάκι τους διότι σκέφτονταν
 "τί με νοιάζει εμένα? Φοιτητής είμαι?"

 Να μην ξεχνάμε, πως οι τότε διαδηλωτές αντιμετώπιζαν από βασανιστήρια μέχρι σφαίρες.
Σήμερα κάποιοι απέχουν από φόβο μην φάνε καμια γκλοπιά ή μήπως δακρύσουν από τα χημικά.
Αυτές τις δικαιολογίες τις χρησιμοποιούν, φυσικά, ως άλλοθι, διότι η πραγματική αιτία είναι πως  "βαριούνται".
Τόση ξεφτίλα.

Ακόμη μεγαλύτερη είναι η ξεφτίλα μας 'οταν αναλογιστεί κάποιος πως οι μόνοι που δεν βαριούνται είναι οι  ... νεοναζί χρυσαυγίτες.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
 Έχουμε φάει αμάσητα τόνους προπαγάνδας.
Έχουμε μπερδέψει την πούτσα με την βούρτσα κι αντί να βουρτσιζόμαστε ... πουτσιζόμαστε.

Ντάξει, δεν πειράζει.
Είπαμε, η ιστορία κάνει κύκλο και κάποια στιγμή θα γίνει η ανατροπή,  όσο δύσκολο κι αν είναι κι όσο απίθανο κι αν μας φαίνεται.
Απλά,  όπως λέει και το ανέκδοτο,  "να οργανωθούμε ρε παιδιά! Έχω φάει δέκα και δεν έχω "ρίξει" κανένα"