Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Ανιδιοτέλεια, αφοσίωση, αυταπάρνηση, αγάπη …






… και το αλφάβητο έχει άλλα εικοσιτρία γράμματα έτοιμα να περιγράψουν τα συναισθήματα που τρέφει ο σκύλος για τον άνθρωπο.
 Τα μάτια μου πότε κοιτάνε τον άνθρωπο και πότε τον σκύλο.
Όταν κοιτάζω τον άνθρωπο αισθάνομαι βαθιά λύπη. Όχι σαν τις πολιτικάντικες βλακείες που ξεστομίζονται από ξυλόγλωσσους παπαγάλους και καμία σχέση δεν έχουν τα λόγια τους με τα αισθήματά τους. Είναι απαράδεκτη βαρβαρότητα  στον «πολιτισμένο» κοσμουδάκο μας να υπάρχουν συνάνθρωποί μας που δεν έχουν πρόσβαση σε στοιχειώδη αγαθά. Το χειρότερο είναι πως λίγο λίγο αρχίζουμε να συνηθίζουμε σε τέτοιες εικόνες και να μετατρεπόμαστε σε αναίσθητα παχύδερμα. Ίσως για να μην τρελαθούμε. Για να αντέξουμε. Δεν ξέρω.
Εκτός βέβαια, αν έρθουμε στη θέση τους.
Νοερά.
 Τότε, προσωπικά, η λύπη γίνεται τρόμος. Το πόσο κοντά μπορεί να βρίσκεται κάποιος στο να κοιμάται στο δρόμο, το βιώνουμε καθημερινά. Έστω κι αν σας αρέσει να χασκογελάτε με τις χαζαμάρες στα πρωινάδικα, στο πίσω μέρος του μυαλού σας κάτι σας λέει πως το «αύριο» είναι απελπιστικά μαύρο.
Και τότε είναι που γυρνάω το βλέμμα μου στο σκύλο της φωτογραφίας.
Αυτή την έκφραση δεν κατάφεραν να την αποτυπώσουν ούτε οι καλύτεροι αγιογράφοι. Την γαλήνη και την ζεστασιά που νοιώθει στην αγκαλιά του «αφεντικού» του. Άκου «αφεντικό»! Αν είχαν γλώσσα τα ζωντανά δεν νομίζω να χρησιμοποιούσαν αυτή τη λέξη για τον αρχηγό της αγέλης τους. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
   Το θέμα είναι πως όλη η μαυρίλα χάνεται με μιας, όταν αντικρίζεις αυτά τα μάτια κι όταν αγκαλιάζεις αυτή την ψυχούλα που σου δίνεται ολοκληρωτικά και με πλήρη αφοσίωση, ό,τι κι αν ξημερώσει αύριο, είτε βρέξει είτε χιονίσει.
Και δεν θα σε κατηγορήσει ποτέ για τα λάθη σου, αν έχασες τη δουλειά σου, αν η κουβέρτα σου είναι τρύπια, αν, αν ,αν …
 Ίσως κάποιοι τυχεροί να ανακαλύψουν την αληθινή χαρά της ζωής, τα βαθιά, δυνατά συναισθήματα και τους ειλικρινείς φίλους της ζωής τους, όταν η μοναδική τους περιουσία θα είναι μια τρύπια κουβέρτα….κι ένας φίλος με γούνα …και  μεγάλη καρδιά.

(αφιερωμένο στους νεκροζώντανους μικροαστούς, που αισθάνονται «πετυχημένοι» όταν έχουν ένα σκύλο ράτσας να  ταιριάζει  με τα χρώματα του καναπέ )

Δεν υπάρχουν σχόλια: